A-benn eun ugent munud bennak, e tegouezas an treizour.
« A, a ! » emezañ, « eul louarn em bag, o c’hortoz ac’hanoun ! Daoust ha n’eo ket Alanig an hini eo ? He ! diskouez da benn-adreñv ’ta, ma welin an dismegañs a zo bet graet dit ».
« Dao ! » eme Alanig, « anavezet oun ! »
Hag e lavaras d’an treizour :
« Gwir a lavarit, aotrou, me eo Alanig al louarn, ar paour kaez louarn besk, reuzeudik ha glac’haret, dilezet gant e vignoned, argaset gant an holl. Ne dalvezas ket din touza va bleo, eoulia va c’hroc’hen : me eo al louarn besk. Me a oa fin gwechall ; va finesa, avat, a zo nijet kuit : me eo al louarn besk. Me a zo bet enoret e palez ar roue Nobl, ha, siouaz d’in, ne vin ket enoret ken : me eo al louarn besk. Me am eus c’hoariet meur a dro gamm da Job, da Lom ha da Lip-e-Bao. Allas, allas ! echu eo ar c’hoariadeg : me eo al louarn besk. Gwechall e lakaen ar yer da voredi ha da goueza eus o c’hludou ; ar yer, avat, ne voredint mui o welout ac’hanoun ; ober goap ouzin, ne lavaran ket : me eo al louarn besk. Me a zo tonket d’in hiviziken beza disprizet gant an holl, beza argaset, ha mervel gant an naon en eur foz bennak war lez an hent, rak ne c’hellin mui touella na yar, na kilhog, na moualc’h, na konikl… Allas, allas, allas! gwir a lavarit, aotrou : me eo al louarn besk ! »
Hag Alanig a zirollas da c’hoarzin. An treizour a soñjas :
« Al louarn souezus-mañ a ra goap ouzin. Sur a-walc’h n’eo ket Alanig an hini eo. »
Hag, en eur c’hoarzin d’e dro, e tiskoulmas korden
