— O ! paotred, debret o deus ar c’hezeg o c’herc’h.
— Sell ! Yun ne ra ket e gousk ae ?
— Chomet eo d’ober chiboud war e biler.
— Penaos e teufe ar c’housked dezhañ pa ne zihun ket ? eme Lan ar C’hor.
Hag adarre ! An teodad ne blijas ket da Yun. Kinnig a reas sevel.
— Re abred, eme ar C’hor ; arabat kregiñ a-raok ma vo staget ar c’hezeg. Ma karez e teui ganin da lardañ dent ar rodoù !
— Ha, ma karit, da voueta, a lavaras Yun.
Hogen, ne loc’has ket, rak Seza he doa lavaret dezhañ :
— Na respont ket Lan ; douget eo d’ober goap ha prim eo.
Seza a gredas dezhi klevout Yun o c’hoarzhin.
Ar merc’hed a sav ; skoulmet o deus ul lien war o fenn evit diwall o blev diouzh ar boultrenn. Hern ar c’hezeg a stok ouzh ar barrennoù houarn, melloù ar chadennoù a sklint, kraponoù ar sugelloù a sko ouzh kraponoù ar sparloù ; ur plac’h hag ur paotr en em dag war zigarez ur mouchouer.
Yun a sav ivez. Sellout a ra ouzh e di, war an dorgenn. Echu eo e zevezh gantañ.
Nemet, war al leur, un den a hop :
— Pelec’h emañ Yun ?
Mouezh ar C’hor an hini eo.
Ne daio ket Yun d’ar gêr.
Da gavout ar C’hor ez a ha goulenn a ra digantañ :
— Petra ’zo ?
Ar C’hor a chom souezhet.
