— Yun a zeuio da zornañ, emezi, en ur c’hoarzhin.
Hag ar baotred hag ar merc’hed yaouank dizalc’h a lavaras dezhi e vijent aet ivez.
Pa voe tavet an dornerezed, Yun a zistroas d’an ti. A-boan ma pismigas e voued. Ne gouskas ket mat. Pedet e oa bet da vont war zevezh, evel ur gwaz all…
Abred e savas, ha d’e vamm-gozh o c’houlenn digantañ da belec’h edo o vont, e lavaras :
— Da zornañ !…
War al leur e oa tregas.
— N’emañ ket skouer ar warenn.
— Re izel.
— Lak sav dindani.
— Laoskait an tousegi.
— Uheloc’hik.
— Aze ! Mat emañ.
— Piv a vo paotr an horzh ?
Paotred a dostaas.
Brumenn c’hlas ar mintin a save diouzh al liorzhoù, hag, etre div wrac’hell, e paras an heol.
Lan ar C’hor perc’henn an dornerez, a lavaras :
— Bremaik e vo tomm dimp.
D’an ampoent, edo Yun o tegouezhout.
Yun a oa savet dezhañ c’hoant labourat ! Degemeret e voe gant c’hoarzhadeg an holl. Div skubelenn, unan vezv hag unan gelenn a oa gantañ war e skoaz. Den ne glevas Seza o c’hervel d’an dijuni.
— Ha ! ha ! Yun, eme Lan ar C’hor, ne vanke nemedout. Ar strapennoù a chom da blantañ hag e
