ne felle ket d'ezo chom da welout krouga o mignon muia-karet.
Ar roue a chomas nec’het, rak Flaer ha Rikiki a oa baroned en e balez ; rentet o doa servij d’ezañ meur a wech ; spered bras o doa, ha desket e oant war an holl lezennou.
« Baroned », eme Nobl, « perak ez it kuit ? »
« Gouzout a rit, roue galloudek, perak ez eus glac’har en hor c’halon. Ma vez krouget Alanig, ni hag hor mignoned a lavar d’eoc’h : kenavo ».
Job, avat, ha Lom, ha Lip-e-Bao, ne gollent ket amzer. Stleja a raent Alanig d’ar groug. Mall o doa gwelout o enebour istribilhet, du e liou, hag e deod milliget deuet er-maez eus e c’henou. Lavarout a raent an eil d’egile :
« Droug en deus graet d’imp, muioc’h eget d’al loened all. D’imp eo da grouga anezañ ».
« Lom, dalc’hit soñj eus ar pengos dero hag eus mel c’houero an aotrou Rustevel ».
« Lip-e-Bao, logod ar vilin a goustas ker d’eoc’h ».
« Job, meur a dro gamm a zo bet c’hoariet d’eoc’h gant an amprevan-mañ. Diwallomp na daio kuit ».
« Ne daio ket », eme Job. Hag en eur lavarout se e roas da Alanig eur flac’had war e fri.
Alanig, stlejet mell-divell, ne glemmas ket. Lavarout a reas d’ezo :
« Aotrounez, souezet e choman, avat, o welout ho nec’hamant. Eun arme emaoc’h en-dro d’in, hag a-enep d’in, ha n’oc’h ket gwall sur e chomin etre ho taouarn. Bezit dinec’h, ne glaskin ket tec’hout, ha ra vezo graet hervez ho polontez. A-raok mervel e lavarin d’eoc’h evelato n’eo ket gwall vrao d’eun eontr laza e niz, n’eo ket gwir, Lom ?
