steredenn c’hlas-wenn, ha merc’hedigoù, gant brulu hag elestr, a ballenne an hent.
Ar c’hleier a sonas. Echu e oa ar vleuniadeg.
— Biskoazh n’eo bet ker fichet ar groaz, eme unan eus dimezelled pinvidik Landremel.
Merc’hed a lavaras, goude gouel ar Sakramant,
en doa Herve Bogion taolet ur sell ouzh Mari Vazele,
p’edont o tostaat ouzh an aspled evit mont da
zegemer ar Werc’hez ha banniel bras sant Tei a dre
daouarn ar c’hloc’her. Nemet n’eo ket bet gouezet
hag e lavaras ur gerig dezhi, na merzet he doa stouet
he daoulagad d’an douar.
Ar c’hleier, kaset taer en-dro gant paotred an
tenn, a strew war ar barrez o galvadennoù drantañ.
Nijal a ra o mouezh d’ar menez, a-dreuz rozioù ha
gwarimier, diskenn a ra d’ an draonienn dre girnier
gwaskedet, heuliañ ’ra an hent bras, er c’hroazhent
e kildro, hag e trid er gwezigoù ha war iliav an targosioù,
hag en em sil er mengleuzioù, el liorzhoù, e
leurioù tommheoliet ar c’hêriadennoù, ken habask
d’ar sulvezhioù d’abardaez. Ar c’hleier a voud er
foenneier touz, hag e kanont a-gor gant ar stivelloù
ha gant skluz an Avon, evit distreiñ hag adpignat
e gant an avel d’an torgennoù, a-dreuz ar balanegoù
ha dreist ar c’hleuzioù, kribennet a raden yaouank,
evit mervel e menez Krulo, war gorre ar segal glas.
War blasenn Landremel e skedas ur barr-heol. Al lid-ambroug a oa deut er-maez. Ar bannieloù, seiz an tavañjerioù, voulouz ar c’horfennoù, ar c’hoefoù gwenn-kann, pluñv an del, ar Sakramant a daolas o lufr. Merc’hed ha gwazed a gane :