— Lezet an treo-ze a-goste, ma merc’h ; n’eo ket evit difenn ho kreden oc’h deut aman, mes evit bezan ma fried, ha ma ne zentet ket, e vefet skourjezet en eun doare spontus.
— Gortoz a ran, ha prest on, eme ar plac’h kalonek ; fianz am eus da vezan trec’h d’hoc’h holl boaniou, gant gras Doue. Hen eo en deus grêt ma c’horf ha ma ine, hag ar c’halloud ho peus warnon a zo bet roët d’ec’h gantan.
Olibrius a yeas droug bras ennan hag a c’hourc’hemennas dispenn korf ar plac’h yaouank gant ivinou houarn, ken e redje ar gwad.
Kalz eus ar re a zelle o devoa true outi. Olibrius hepken, dallet gant ar gounnar, o welet ne oa ket maro c’hoaz, a reas he stlepel er prizon.
Eno, an drouk-spered a reas ar pez a oa en e c’halloud evit he spontan hag he lakat da bec’hi.
Lavaret a rêr en em ziskouezas d’ezi evel eun aerouant euzus, hag a oa o vont d’he lonkan.
Ar zantez a zavas he daoulagad etrezek an nenv, a reas sin ar groaz, hag an diaoul dic’halloud a dec’has en eur yudal.
Doue n’he dilezas ket ; en eun tôl krenn, eur sklerijen lintrus a gargas ar prizon. An nenv a zeblante bezan digor hag an ele a c’halve ar verzerez. Eun niver bras a dud, o welet eur seurt burzud, a oe gonezet d’ar fe gristen ; mes Olibrius, dre ne gave ket e varve buhan awalc’h ar verzerez, a reas he dibennan, war-dro ar bla 253.
He c’horf a oe sebeliet en Antioch. Divezatoc’h, he relegou a oe rannet ha kaset du-man, du-hont ; darn aneze zo miret en Sant-Jermen, en Pariz, en Troa, en Abbevill hag en Andrelek, en kichen Bruxell.
F.L.
« Bezet fur en ho tibri hag en hoc’h evan. eme sant Per, ha tôlet evez, rak an diaoul, hoc’h enebour, a zo o trei hag o tistrei a bep tu d’ec’h ; yudal a ra, evel eul leon, ha klask a ra unan bennak hag a c’hallo da lonkan.
» Enebet outan ha chomet start en ho fe. »
Doue en deus chadennet mat an drouk-spered ; kaer en devo yudal, n’hallo biken ober droug d’imp, ma ne dostaomp ket re outan.
