loiz aour a ginniger d’an hini hen lacai etre daouarn ar justis, beo pe varo.
— Oh va Doue ! va Doue ! ha ma her c’hafac’h neuze, va zad ?
— Petra, marmous, sonjal a ra dide ez afen-me da verza goad va nessa ? biken.
Ar c’homzou diveza-ma a reaz eur blijadur vras da Charlo.
Hogen me ho les da zonjal pebez nec’hamant a dlie an Aotrou hag an Itron da gaout ebarz en trap, rak ac’hano e clevent ar pez a lavare Bertrom hag he vap. N’o doa ket a c’hoant d’en em rei da anaout d’an tad, ha dalc’h mad e crenent gant an aon na vijent discuillet pe gant Charlo pe gant ho bugel ho unan.
Abann eur pennad an tad a lavaras adarre :
— Asa, Charlo, me vel ac’hanout aze o sonjal, o sonjal e petra emaout-te ?
— Petra fell deoc’h, va zad…, ar glao, an avel, ar gurun....
— Oh ! ato em euz aoun raz’ho.
— Petra, bara ha frouez a roez d’as ki dindan an daol ?
Charlo n’en devoue ket a amzer da respont, tud a ioa adarre o skeï var an or.
— Marteze, eme an tad, an archerien o clask an torfetour.
— Oh ! va zad, ne zigoromp ket !
— Nan, marteze ! mar d’eo an archerien int, ar reze a vouezo brao divarc’ha an or. Kea buan da zigeri.
— Ne allan ket mont, va zad. Me zo crog ar c’hlaz em zreid, ha n’oun ket goest da ober eur gamet. Ar bugel bihan eo a ioa crog en he zivesker, ha ne alle ket en em zizober anezhan.
