Pajenn:Le Jean - Breiz, 1867.djvu/5

Eus Wikimammenn
Adlennet eo bet ar bajenn-mañ
136
JEAN-MARIE LE JEAN



« Ia, ma Doue benniget ! enn desped d’am c’hozni,
Pa glevann lavarout : Breiz ! ma gwad a oar bervi ;
N’ounn ket maro c’hoaz eta ; ma bugalez nec’het
O devoa great, e Kemper, eur bez d'in re abred !…

« Ma iez a zo beo ivez e genou ar Vreiziz,
E desped da valloziou ann dud nai hag iskiz ;
Pa varvo ar iez kaer-ze, ez aio kuit ar Feiz :
Kenavo d’al lealded a zo hirio e Breiz.

« Pebez iez eo ma hini ! Leromp, enn eur dremen,
Eo nerzuz evel ann taol, kaled ’vel ann diren ;
Mad eo da c’hourc’hemenni ha mad da frealzi,
Kun ha treng eo pa gerer, n’ez euz ket evel-t-hi.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .




« Oui, Dieu bénit en dépit de ma vieillesse, — Quand j’entends ce mot : Bretagne ! mon sang sait encore bouillonner ; — Je ne suis donc pas encore morte, et mes enfants inquiets — Me creusèrent trop tôt une tombe à Quimper.

« La langue que je parle vit encore dans la bouche des Bretons, — En dépit des malédictions des insensés et des menteurs ; — Quand cette belle langue mourra, la Foi disparaîtra aussi : — Adieu alors à la loyauté que l’on trouve aujourd’hui en Bretagne.

« Quelle belle langue est la mienne ! Disons, en passant, — Qu’elle est forte comme le coup, dure comme l’acier ; — Elle convient au commandement, elle est propre à persuader, — Douce ou rude à volonté, il n’y en a pas de pareille.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .