« Azeet aman c’hwi : me ’c’h a dont a-hont pelloc’h d’ober ma feden. »
Koulskoude e kasaz gantan tri euz e ebestel, Per, Jakez ha Yan, ar re a oa bet gantan e-kreiz ar gloar war ar mene Tabor. ’Benn eur pennadik, arru ’kichen eur roc’hel a c’heller c’hoaz gwelet ’nean hirie, e lavaraz d’ê o zri : « Anken ar maro a bouez war ma speret : gortozet anon aman, ha chomet dihun ganin. »
Neuze e pellaaz dioute eun tammik, ’hed eun taul men, hag ec’h eaz en eul læc’h didrouz, en eun toull a oa kleuzet ’barz eur pikol roc’hel. Eno en em strink war e zaoulin, pleget gantan e benn beteg an douar. Ha neuze : « Ma Zad, emean, pellaet diouzin ar c’hali-man : koulskoude ra vo græt ho polante-c’hwi, ha nan ma hini-me ! » Græt gantan ar beden-ze, ec’h a da gâd e dri abostol : kousket int, ’vit-se. « Per, emean, n’ho peuz ket gellet chom dihun ganin eun heur hepken ? »
Jezus a zistro neuze d’e gleuzen. Goude benn pedet ’vel ar wech kentan, e ra eun eil gweladen d’an ebestel : adarre kousket. Breman eun dried lajad pedi. Koulz eo laret : eun daerved kalonad. Rak peb gwech e save kalon Jezus gant *kertri, ar gertri da zougen holl bec’hejo ar bed a boueze warnan, ar gertri da c’houzanv evite poanio e basion. Mes peb gwech ive e lare d’e Dad : « Koulskoude ra vo græt ho polante-c’hwi ! »
An daerved gwech e santaz warnan ar muian a vec’h. Kouean ’reaz zoken en agoni : krenan ’ræ, ken tenn warnan, ken e tivere deuz e gorf eur c’houezen a oad.
Eun æl, ’vit-se, a ziskennas eus an eñv ’vit rei nerz
