a oa : he vamm, klanv pell a oa, hen lakeaz er bed daou viz araok e boënt : re disterik a oa evit dont beteg an iliz : kristeniet oa en e di.
Ac’hano e teuaz da di Ian An Tilly. Ian hag e bried a oa klanv fall. N’oa gwennek gonezet ebet. Ar vugale a grie naonegez. Ar person kalonek a roaz d’eun amezegez vad an holl arc’hant a oa en e ialc’h evit prena d’ezo peadra da veva.
A-benn an noz, ar person paour en doa gonezet mad e gousk. Mez ne zerraz ket eul lagad : re skuiz a oa, emichanz. Trei ha distrei a rea war e vele, eüruz evelkent. Ha dre e brenestr digor, e teue beteg ennan, gant ezen an noz, c’houez vad ar bleuniou deuz e jardrin. Hag a gleve en e borz e gi Moroc’h o vale gorrek ha goustadik, hag oc’h en em zic’houda war ar grae. Pa vije kousket ar person, pa vije e blac’h koz en em dennet en he c’hambr, Moroc’h en em garge d’o diouall o daou.
Setu Moroc’h oc’h ober eur harzaden skiltrus. Kerkent a oa klevet eur glemmaden, ha trouz brankou o terri. Ar c’hi a gendalc’he da c’hrongnal.
Buan, ar person a lammaz er meaz deuz e vele, a daolaz e zoutanen en e gerc’hen, a gemeraz e benn-baz houarnet, ha raktal ez eaz er porz.
— Moroc’h ! ama, emezan.
Mez Moroc’h ne zelaoue ket. Lammat a rea en dro d’eur vezen kraon boul. Ar beleg a gemeraz goulou en eul letern, hag o sellet er vezen e velaz eun den dizoare, baro hir d’ezan. Al lustrugen a oa eur gontel en e zorn, ha ganthi e venne lammat war ar c’hi. Sklear e welet an dra-ze merket en skelf e zaoulagad. E gontell a oa en e zorn diou : e zorn kleiz, chaket gant Moroc’h, a oa leun a oad. An ear en doa deuz eur bleiz tapet en eur gripet.
— Deuz pelec’h e teuit ? eme ar belek en eur dostaat. Dre be seurt hent oc’h deut ama ?
— An urupail na responte ket. Mez bruzunachou mein ha râz a ziskueze oa deut dreist ar voger. Deut a oa sur awallac’h evit laërez, evit laza zoken, marteze, ha panevet d’ar c’hi…
— Taolit ho kontel, eme ar person.
An den fall na responte ger.
— Taolit ho kontel, a lavaraz c’hoaz ar person.
En taol-ma e komzas gant eur vouez rog :
— Galvit ho ki ’ta neuze. Dija hen deuz kaset gantan an hanter euz va breac’h.
— Moroc’h, ama da gaout ho mestr. Adrenv. Taolit ho kontel ha goulanderit ho kodellou.
An den a varc’hate.
Ar c’hi, eme ar person, na raio drouk ebet d’eoc’h, na me kenneubeut.
Al laër a zentaz : mez m’hen dije kredet !… Ar gontel a ieaz e veg en douar. Eur gizel ien hag alc’houeziou a gouezaz en e gichen. Ar beleg o dastumaz.
— Diskennit brema, emezan. Peuc’h Moroc’h.
Ar c’hi a gouchaz en eur c’hrongnal.
Pa oa diskennet an den fall d’an traon, mouez ar person a zeuaz da veza dous ha karantezus. Ne oa mui dirazan nemet eun den reuzeudik : « Perag, mignon, emezan, dont dreist ar voger ? N’ho poa nemet skei war an nor, hag e vije bet digoret d’eoc’h : na oan ket kousket. Mar vijec’h bet deut d’am zi evel an dud-all, Moroc’h, e leac’h fourra e skilfou en ho preac’h, a vije deut d’en em floura diouzoc’h, n’ê ket ta Moroc’h ? »
