eneou ar re all a dlie beza maro en daou-ugent
vloaz tremenet.
Dom Yan a yeas da skei war dor ar baradoz.
— Piou ’zo ? a lavaras ar porcher.
— Digorit d’in, mar plij, aotrou sant Per. Me eo manac’h koz Sant-Vaze.
— Ah ! te eo, pelloc’h, Dom Yan ? Ama n’eus plas ebet evidout.
— O va Doue ! Plas ebet ? Da beleac’h mont, neuze ?
— D’al leac’h ma kiri. Kea d’ar purkator.
Dom Yan a yeas eun tammig larkoc’h, beteg ar purkator. Skei a reas war an nor. An eal a deuas da zigeri, hen anavezas raktal, hag a lavaras d’ezan n’oa plas ebet evitan, eno, kenneubeut.
— Paour-keaz êlig Doue ! Plas ebet ama, c’hoaz, plas ebet er baradoz, kennebeut. Da beleac’h eta e rankin mont ? eme Dom Yan.
— Da beleac’h, va den paour ! Truez am eus ouzoc’h. Me p’e gwir ez oc’h maro,
