— Ar re all, eme ar manac’h, o deus goulennet grasou diganeoc’h, Mestr. Me c’houlen eur c’hras ive, mar plij.
— Poent oa avat, Dom Yan ! Mes n’eo ket re ziwezat. Petra ’fell d’it ’ta ?
— Roit d’in, Mestr, ar c’hras da lakaat em zac’h holl ar re a girin.
— Evel-se bezet great. Rei a ran ar c’hras-ze
d’it, Dom Yan.
Eun ugent vloaz bennak goude, Dom Yan a gommanse koza. Ar Maro deuas hag lavaras d’ezan : « N’ez peus mui nemet teir eur buhez. »
— E feiz, n’eo ket kalz ken, neuze, avat, eme ar manac’h. Met pa giri… Pa vezi prest, me vo ive. Pa deui d’am c’herc’hat, digouez ama eun hanter eur araog ar mare merket.
— Mat. Bez dinec’h. Me deuio.
Diw eur hanter goude, setu ar Maro dirag Yan, a nevez.
— Ah ! douje, eme ar manac’h, ne heller ket beza muioc’h sentus avat. Gortoz ! Hag hen digeri e zac’h ha lavaret : Em zac’h ! em zac’h !
