fachet ebet, avad ! Kê breman da ziwall ar moc’h aze el leur-gêr.
— Mad, hag ec’h an.
E oa gant ar moc’h, pa zigoue eur marc’hadour da dremen.
— Pegement da voc’h, pôtr ? a lavaras d’ean.
— Daou-c’hant skoed, eme ar mevel, nemet e virin an hini bihanan hag e renkan kaout eun tamm eus lost pep hini eus ar re-all.
— Marc’had grêt, eme ar marc’hadour.
Pa oe êt ar marc’hadour endro gant e garg voc’h, ar mevel a blantas o lostou ’barz eur fontigel hag a voutas ive er pri ar penmoc’h fall oa chomet gantan.
Hag hen neuze buhan d’ar maner, en eur grial :
— Otrou, founnus, deut founnus! Eman ho moc’h o vont holl d’an ifern ! Ne weler mui nemet o lostou ! Deut, deut buhan !
— An ôtrou a deu d’ar red hag a ’n em lak da jachan war al lostou. Ken krenv e chache ken e kouee bep tôl war lein e gein.
— Mes e vevel ne rê ket memes tra. Chachan rê goustadik war ar penmoc’h fall. Tennan reas anean ermêz.
— Mil azen ! e lavaras d’an ôtrou ; c’houi jach re warne hag e torret o lostou. Ma karfec’h jachan goustadik !
— Red buhan d’ar maner da gerc’hat diou bal, eme an ôtrou, ma toulfomp warne !
— Mad !
— Pa oe digoueet er maner, e kavas diou verc’h an ôtrou o vont da bourmen d’al liorz.
— Ah ! fidouah ! emean d’e, me oa o vont d’ho kerc’hat. Ho tad an eus lavaret d’in ho kas ho-tiou da bourmen.
— Hon zad, eme, an eus lavaret ze d’ec’h ?
— Oh ! gortozet, emean, breman souden e welfet !
Hag hen da huchal a-bouez e benn :
— O-diou o c’hasin ganin, ôtrou ?
— Ya, eme an ôtrou, o-diou sur, o-diou, ha hast buhan !
Ar pôtr a yeas gant an diou blac’hig da bourmen d’al liorz.
An ôtrou, dirak lostou e voc’h, a golle pasianted.
