ha goude-se, er guêr a Jerusalem, e pehini e devoue ar bonheur d’er c’haout.
Ar joa a santas, pa velas ar mab qêr-ze, a voue ingal d’ar chagrin e devoa santet ous e goll.
Va ene, collet oc’h eus Jesus ! Imitit ar prez eus ar vam dener-se, quittait peb tra evelthi, evit e gaout.
Ho clac’har, ho taëlou a dle goulen Jesus, oc’h an oll draou crouet, oc’h an èn hac an douar, oc’h sclerigen an deiz ha tevaligen an nos.
Alies e clasqer Jesus ha n’er c’haver qet, abalamour n’er c’hlasqer qet evel ma zeo ret.
O velet ar feçon m’er c’hlasqer, e lavarfet e vezer fachet d’er c’haout.
Ho promptitud d’e glasq hac ho pres d’e gaout a dle beza un desteni eus ar glac’har oc’h eus da veza er c’hollet.
Mæs e pelec’h er c’hafot ? Er bed, en dansou, er choloriou, er c’hanaouennou monden, er vesventiou ?
Allas nan ! Jesus, a so adversour touet d’an traou-se tout. Na gredit qet qen nebeut e sicourfe ar goad ac’hanoc’h d’er c’havout. Mari n’er c’havas qet etouez[1] he c’herent nac etouez he anoudegues.
Conultit an aviel, interrogit ar Sænt, goulennit ous eur bêlec mad, hac ar re-se a lavaro deoc’h e pe lec’h e caver Jesus.
Caout a reot Jesus el lec’h m’er c’havas
(a) Luc. 2. 44.
- ↑ Luc. 2. 44.
