O ! Tad carantezus ! pardon a c’houlennàn.
Sel ous da graouadur, ha bez truez ountàn !
Selaou va c’hlémou trist : Perac, Tad deboner,
Va bruzuni dindan ar boez eus da goler ?
Eus an dud oprimet, crignet gant an angen,
En amzer orajus, bremâ, siouas ! o rën,
Me zo, mar deus hini, dign a gompassion,
Goloet a vizer hac a gonfusion ;
Sézisset gant eston, a spont hac a orol,
Cassêt, abandonet, dilezet gant an oll.
Ur Mignon… hano qer d’am c’halon ; mes, allas !
Pellec’h caout anezàn ?… ne meus hini, siouas !
Diaguent e cargue va ene eus a joa,
Bremâ gant dizesper e ra dìn languissa.
Graç eta, va Doue ! graç ! ô Tad deboner,
Ah ! n’em extermin qet en exces da goler !…
Da galon, va Doue, me gred zo het touchet,
O velet va daelou, va glac’har, va regret ;
Oguen, hep apezi va foaniou souveren,
E zout bet tenerrêt gant va c’heuz, va anqen ;
Neuze va c’honfianç, fontet var da zouster,
A rê dìn supporti gant constanç va mizer.
