sachadeg bleo etre an aotrou Furzod hag an itron Furzodez, e wreg.
Tostik da Gastell-C’houitell e oa o chom Yann an Inkin.
Yann ne oa anezan nemet eur c’hreiz-denig, na bras, na teo, na ledan ouz an a-drenv ; na bihan, na moan kennebeut. Met Yann n’oa ket hir e ziouskouarn ; finoc’h e oa eget Alanig al Louarn, hag e zac’h a veze dalc’hmat leun-tenn. Kent-se, n’eo ket eur souez, tamm ebet, ma lavare ar C’haperien eus Yann : « Heman a zo eun ebeul anezan ! »
Ti Yann a oa great e vogeriou gant koataj hag e dôenn gant plouz-keit : eul lochennig n’edo ken, met frank a-leiz evit e berc’henn hag e wreg. Da vihana ne oa ket eur gwennegad dle war e c’horre ; ha gouzout a rit holl :
Gwelloc’h eo hep dle bara heiz
Eget e prest bara gwiniz.
Yann ’ta ne oa ket pinvidik-mor ; koulskoude, goude diskonta e di ha Katellig Fri-Minaoued, e vaouez, e chome c’hoaz gantan e vioc’h Moumoutig. Met war douar Yann ne oa ket kalz a bastur, treut e oa ar peuri gantan ; e-lec’h e park an aotrou Furzod, e amezeg, e oa melchon gwenn, tener, eur brao o gwelet. Pa veze o tiwall he bioc’h, Katellig a veze gwelloc’h ganti distaga eur pennadig-kousked, hag, e-pad an amzer-ze, Moumoutig a zizonje a-wechou betek mont da ober eun droïg e-touez melchon gwenn an aotrou Furzod.
