ha penaos e teu an tan da deuzi an aman ha da galedi ar viou ?
— E feiz… ne ran ket da ! a respontas ar paotr nec’het bras.
— « Na me ken nebeut, eme ar manac’h gant fouge… Gwelet a ran koulskoude e kredit en elumen viou, hag e kavit mat enezi. N’eo ket gwir ? »
Eul labourer douar diwar dro Skaer e Bro-Gerne, a yoa o tizrei eus Lourd ; laouen oa evel kement hini a zizro ac’hano… Hag e tisplege gant plijadur d’ar re a yoa en e gombod henthouarn, an traou dudius en doa gwelet et kear dispar ar Werc’hez.
Eur medisin yaouank a yoa o selaou en eur c’hougn. Mousc’hoarzin faeüs a rea o klevet ar «paour a spered », re zouget da gredi, war e veno. Hag hen o lavaret a greiz tout :
— Neuze ’ta, va den mat, hoc’h eus gwelet pareansou ?
— Ya da, Aotrou, gwelet em eus pareansou…
— Ha ped, mar plij ?
— Diou, Aotrou !
— Diou ?… Ha ped klanvour a yoa ’ta ?
— Ouspenn daou c’hant, Aotrou…
— Ouspen daou c’hant !… Mat, red eo lavaret neuze n’eo ket ho Kwerc’hez gwall c’halloudus pa ne c’hell ket parea kement hini a ya ker pell-all d’he fedi !
— O ! eo, Aotrou, gellout a-walc’h a rafe… Hogen, ar Werc’hez a zo gwelloc’h, madelezusoc’h eget an dud ! Klask a ra mad an holl… Ma teufe da barea an holl
