— Mat, evit lakât ac’hanomp-ni ivez kristenien, e pinijen, abalamour d’hor pec’hejou eo e tifenn an Iliz ouzomp debri kig, derveziennou a vez.
— Ar vijil c’hoaz ne gavan ket re iskiz, mes ar yun avat, a gavan re galet.
— Perag e tougit-hu var ho pen eun tok-houarn ker pounner hag a rit ?
— Evit hon diouall diouz an taoliou a skofe an enebourien ganeomp.
— Mat ! ni ivez kristenien, hon deus eun enebour touet hag eo an diaoul ; n’eus netra gwell evit en em zifenn outan eget yun, ha setu aze perak an Iliz, hor mamm, a c’hourc’hemenn d’eomp hen ober bep an amzer.
J. M. P.
An Tad Lacordaire a yoa eun dervez o leina en eun hôtel e n’ouzoun mui pe seurt kear.
Ar gwener a yoa, deiz vijel eta. Eun dro vrao d’ar c’homisien egiz-ma da ziskouez d’an holl o deus re a spered evit kredi e galloud an Iliz hag e madelez ar relijion, traou koz, echu ganto pell a zo !… oc’h o c’hlevet, da vihana.
Goude beza dizac’het eur bern sorc’hennou diskiant enep ar vijil, an dud devot, ar veleien…, ar paotr faro a droas warzu ar prezeger bras, da ginnig d’ezan ar pez a jome en e zilerc’h eus an elumen viou.
— « Me, aoutrou, emezan oc’h ober gwad, me ne gredan nemet ar pez a gomprenan.
An Tad Lacordaire a lakeas en e asied an tammik a viou en doa lezet an aotrou difeiz.
— « Aotrou, emezan d’ar c’homis, ha kompren a rit
