harpet an eil oc’h egile, a voulc’has gant feiz peden an eal : Ave Maria ! Pedi reant a vouez izel, poan gouzout petra lavarent. Doue avad a gleve, hag ar werc’hez ive, m’oar vat.
An amzer a dremene ; pell a yoa na zone mui ar c’hleier ; tenval-zac’h oa er-meaz, ha n’oa ket eur stereden en oabl ; ha koulskoude eus pep siminal e save kouabrennou moged. An holl a yoa war zav, o pedi hag o c’hedal.
Ar vamm-goz a skoras he dourn war vreac’h Mari-Anna.
— « Laka traou war an daol, va merc’h, emezi ; ema deuet an heur, ha bremaïk e vezint aze. »
Mari-Anna a zentas raktal ; sevel a reas, he memprou oll o krena, kouls ha pa vije bet an dersien ganti.
— « Pet pladig a vo lakeat ? » a c’houlennas-hi. He mouez a yea evel halanad diveza eun den toc’hor.
Katell goz a jommas eur pennad da zonjal… hag oc’h ober eun hejaden d‘he fenn e lavaras gant tristidigez :
— « Kals ! Laka kals ; niverus e vezint er bloaz-ma ! »
Hep koms muioc’h, e chommas da zellet oc’h labour Mari-Anna ; houma a bourchase ar pred, sioulik, didrous ha gant urz. An dousier wanna sec’het el lanneg, c‘houez ar balan c’hoaz ganti, a oe ledet war an daol, testeni a enor rentet d’an dud pedet. Ar pladigou a yoa renket brao an eil e kichen egile ; ar gwer a stoke, ken tost oant. A ! traou a yoa war an daol avad !
