Levr Quenta - Chap. XXIX.
Victor Guilmer, 1836 (p. 112-115)
Mari ha Joseph, o veza eus a famill ar roue David, a ya eus a Nazareth da Vethleem evit lacat scriva ho hano var ar c’hayer, erves ordrenanç August, impalaër a Rom, pehini, o falvezout anaout etandu e bouvoar, en deus ordrenet nompri e sujedi partout dre e impalaërdet.
E ve bet inspiret an dra-se d’ar prinç dre guriosite, dre vanite pe dre interest, n’en examinont qet. An urs a so roet : e anaout a reont ; dioc’h-tu ec’h oboissont.
Ma c’hanavesfe August ar Verc’hes Vari, e lavarfe dezi, evel Assuerus da Esther : Ne qet grêt al lezen-se evithi.
Mæs al lezen a so evithi evel evit ar re-all. Oboissa ra evel ar re-all, ha guelloc’h ; car en ober a ra gant humilite, gant patiantet, eb murmuri. Mari ne gonsider e urz ar prinç nemet bolontes Doue.
An urz a so, dirac he daoulagad, un disposition eus a brovidanç Doue, da behini en em soumet eb goulen rêson.
An oboissanç ne voar qet chicana. Ar feiz vad eo he phartach.
Netra qen controll d’ar speret a oboissanç eguet ar brudanç humen, pehini a fell dezi guelet hac examina tout.
Petra e teufe da veza an oboissanç, ma renqfe ar re a so o commandi deomp, soumetti ho ordrenançou d’an examin eus ar re a dle oboissa ?
Ma na verit qet oc’h oboissanç ar mæstr temporel pe an den pehini ho command, ar mæstr bras, an Doue pehini a reprezant deoc’h, a verit ho soumission.
An hini ho command ama, a ell, evit guir, en em drompla ; mæs, ma na gommand netra a enep lezen Doue hac hini an ilis, an oboissanç a rentit dezan er guel a Zoue, ne all quet beza sujet d’an errol, hac e deus atao eur merit bras dirac Doue.
Doctrin ar Sænt a zesq penaus eo avantajussoc’h ober traou bian dre oboissanç eguet ober traou bras dre hor bolontes hon-unan.
Ar furnes faus eus an dud a insult ar simplicite humbl eus ar c’halonou oboissant. Perac ? abalamour ne vel netra er pez a zel ous Doue.
Mæs petra ra barnedigues an dud d’an hini a guemer an aviel evit reglen eus e varnedigues e-unan ?
Pep oboissanç ne deus qet a verit.
Ma c’hoboissit ebqen abalamour da galiteou mad an hini a gommand, о c’hoboissanç a so naturel, ha Doue n’he recompenso qet, abalamour neo qet dezan e roit an henor.
En oboissanç memes pehini a bratiqer abalamour da Zoue, en em gaff alies meur a zefaut, meur a imperfection pere a lam diganthi eul loden eus he phris hac eus he merit.
Oboissa prompt ha gant joa en traou a blich deomp, a so qentoc’h ober hor bolontes hon-unan eguet n’en deo ober bolontes ar re-all.
En em zatisfia a rear neuze qent evit oboissa.
An hini a so guir oboissant, ne zale qet da oboissa, ne vurmur, na n’en em glem jamæs a enep an hini a gommand.
Ar speret Santel a zesq deomp penaus e rencomp[1] beza soumetet d’hor mistri gant pep respet, nonpas ebqen d’ar re a so douç ha moderet, mæs c’hoas d’ar re о deus un humor fall.
Caout a rafet an oboissanç æssoc’h, ma sonchfet nebeutoc’h en den da behini ec’h oboisser, eguet e Doue, abalamour da behini e tleer oboissa d’an den.
Ar[2] victor a so assuret, a lavar Doue, d’an den oboissant.
Ar volontes propr a so eur sourcen a zizurzou hac a egaramant.
An oboissanç, о tesqi deomp santifia hor bolontes hon-unan, ne all nemet espern meur a faut ha meur a anqen, ha meritout deomp gracou mad an Autrou-Doue.
Guerc’hes, obtenit d’ho servicher indign, ar c’hraç da oboissa prompt ha gant joa d’an oll urzou eus e superioret, memes d’ar re gontrolla d’e inclinationou e-unan, nemet pa vezo control o ursou da lezen ho mab Jesus, hor Salver.