Levr Quenta - Chap. VII.

Eus Wikimammenn
Rouville, Alexandre-Joseph de (peotramant: Abbé d'Hérouville)
troet gant G*** L*** (Guillaume Le Lez).
Victor Guilmer, 1836  (p. 29-32)






CHABIST VII.
Avantachou ha douçder ar solitud.


Ar Servicher.

C’hui a dleas, ô Guerc’hes santel ! passeal en templ deveziou tranqil ha digoumoul. Tanvât a rec’h eno e peoc’h ar graçou a scuille Doue varnoc’h, ha prepari a reac’h dezan en ho calon un templ cals henoraploc’h ha dignoc’h anezan.

Ar sonch a bresanç Doue a occupe eno bepret ho speret. Bepret emedoc’h er gontemplation eus e c’hrandeuriou hac e berfectionou.

Doue ho muya caret a yoa tout deoc’h, ha c’hui a yoa tout dezan. Qement a elle ar bed da bresanti a hinvidica, a gaëra, na voa netra en ho santimant.

Mari.

Va mab, an ene christen er solitud, pell ma e ma dioc’h ar bed ha dioc’h e drubuillou, a gundu veritablamant eur vuez eürus. N’en em occup eno nemet a Zoue, evel pa na ve nemetan var an douar.

E speret a so occupet da chelaon moues Doue, ha netra ne oufe he distrei da glêvet ar pez a lavar continuelamant ar voues-se d’he c’halon.

Caout a ra er c’homsou-ma : Va Doue, c’hui a so an Doue eus va c’halon ha va oll heritach evit an eternite ; caout a ra er c’homsou-se, heoll c’hloar, he oll binvidigues, he oll phlijadur.

Evel un den e tiscuize en disheaul, an ene er solitud, pe e-unan, a so asezet e squeud he muya caret hac a sonch gant truez en drevel a guemer an dud evit beza pinvidic a vadou perissabl ar bed.

Ne gompren qet e c’halfet caret qen tra nemet an Doue pehini a gar. Qement a basse var an douar, ne ra qet dezan nemeur spont.

An Doue a gar a so atao ar pez ma zeo bet, a vezo atao ar pes ma zeo , evel eur mor eb na found na bord, eur mor infinit a c’henet, a santelez, a vadelez, a bep perfection. Er sonch-se e cavo atao eur suget a joa bepret nevez.

Pa fell da Zoue rei e guentelliou divin da un ene, e c’hundu d’ar solitud, evit parlant eus e c’halon.

Goulennit digantan, va mab, ar c’hout eus ar solitud, ar speret occupet a draou santel, pehini ho devoa ar sænt.

Carit beva pell dioc’h ar bed, ha na barissit ennan nemet dre necessite.

Pa ho pezo necessite da vont e touez an dud, grit evel ar goulm, pehini a oue contragnet gant Noë, en amser an diluch, da sortial eus an arc’h, mæs pehini a zistroas adarre d’e gaout, abalamour ne gavas er mes eus an arc’h lec’h ebet evit en em reposi.

Ma na dec’hit sourcius dioc’h, ar bed, e qemerot gout ar bed, bac eur vech ma teuot d’en em attachi oc’h traon ar bed, ne gafot mui a c’hout en traou spirituel, en devotion.

Ar pried a behini eo parlantet er scritur sacr, e levr ar c’hanticou, a glascas e muya-caret e creiz ruïou Jerusalem, ha n’er c’havas qet.

Amzavit ne doc’h qasi jamæs sortiet eus a gonversation ha causiou ar bed, eb beza coupaploc’h dirac Doue eguet na doac’h oc’h antren enno.

Ret eo caret beza on-unan, mar fell deomp apparissa e public gant assuranç evit hon ene. Er silanç ganeomp hon-unan e tesqer penaus e renqer parlant pa vezer e creiz ar bed.

Ar vuez retiret a so unan eus ar puissanta moyenou evit conservi ar santelez. Netra ne ziminu qement vertuz an dud, evel beza alies e compagnunez.

A santout a eller un ær falloc’h ha clanvussoc’h evit an ene, eguet na deo an ær eus ar bed ? En em dennit alies er solitud evit santout ha caout un ær purroc’h ha yac’hussoc’h d’ho calon.

An ermitet santel o deus amzavet ne voant jamæs e guell stad d’en em antreteni gant Doue dre ar beden, eguet abaoue ma voant en em dennet pell dioc’h choloriou ar bed pe an dud disuch.

Va mab, deliçou ha plijadur Doue a so beza ganeoc’h. Laqit ho-re da veza gantan, ha n’er c’havot jamæs guelloc’h eguet er solitud.

E peoc’h, pell dioc’h an dud, eo e tizoloot ho santimanchou dezan cals liproc’h hac e c’halloc’h lavaret dezan cals æssoc’h ho sonjezonou, ho tezirou gant an oll liberte eus eur fizianç bepret leun a respet.

Er solitud eo e lacayo da c’henel en ho speret ar songezonou pere a zouçayo ho poaniou, pere a galmo oc’h encrez, pere a sclerrayo ho speret ha pere a zisquezo deoc’h an bent sur d’en em gundui e pep tra gant furnez.

Er solitud erfin e royo Doue da entent d’ho calon eur vouez secret, eul langach divin pehini nen deo ententet nemet gant e vignonet, ha pehini a imprim en un ene vertuziou a bere an anoudeguez a so un effet pur eus e garantez.