Cloarec Rozmar

Eus Wikimammenn
1890  (Levrenn I, p. 254-258)



CLOAREG ROZMAR[1]
____


I


   Me glew ar c’hloarec o c’huistellad,
O lacad an dour war brat he dad,

   Na mil vad a ra d’in hen clewet,
Da c’hortoz an amzer d’hen guelet.

   Pa ’z ia ar c’hloarec d’ar pardoniou,
Ve ar muscaden en he votou ;


   Ve ar muscaden en he votou,
Hac al lavand en he c’hodellou...

   — Tawet, ma merc’hic, na voelet ket !
Gwell ewit hennès a eureujfet.

   — Gwell ewit hennès mar eureujan,
N’am bô ket bet ma c’hoant er bed-man ;

   Hac a vije caz da zen a-bed,
Ma vijen ganthan o clasc ma boed ;

   Ma c’hoant er bed-man am ije bet :
Breman ’c’h ellan lâret n’am eus ket.

   Met mar he bolonte Jezus-Christ,
Me vo intanvezet ’bars tri miz !

   Me vô ’bars tri miz intanvezet.
Hac a vô dimêzet d’am c’hloarec !


II


   Setu deus bet Jannet he mennet,
Hac ’benn tri miz eo intanvezet ;

   Abenn tri miz eo intanvezet,
Ha na ’n eo ket dimêt ar c’hloarec.

   Na Janedic ’c’h ê d’an abarde
Na war benn-hent d’ar c’hloaregic-me ;

   Na pa oa gant au hent o tonet,
He c’hloarec dous hi deus rancontret :

   — Cloarec, cloaregic, ma gortoët,
C’hui ’zo war varc’h, me na on ket ;

   C’hui a zo war varc’h, accoutret mad,
Ha me ’zo ama war ma daou droad.

   Me am eus gwelet d’ac’h eun amzer
Lec’h em gortojac’h en ho kéver ;

   Hac e tiwiscjac’h ho manegou,
’Wit lacad d’in per em godellou.

   — Hac an amzer-ze mar am eus bet,
’Wit brema, Janedic, n’am eus ket.

   Na Janedic, evel ma clewas,
Na ter gwech d’an douar a gouezas ;


   Ter gwech d’an douar ez eo couezet,
Cloaregic Rozmar ’n eus hi goureet :

   — Tawet, Janedic, na oelet ket,
Me ia d’ar gêr, ma vefomp dimêt ;

   Me ia d’ar gêr, ma vefomp dimêt,
Met ober goab ouzoc’h n’am euz grêt.

   Pa oant dimezet hac eureujet,
Ar c’hloarec ’n eus dezhi lâret :

   — Penemet ma ’z oc’h-c’hui caonierès,
Me am boa grêt d’ac’h eur garlantès, [2]

   Nac eur garlantès a c’hreûn goular,
Hac eur zeïenn du bet ’an douar,

   Ewit ober canvou d’ho pried,
Janedic, pa oc’h eus meritet.


Mari-Anna Noan, claskerès-bara. — Duault.

______________

  1. Il y a une maison noble de Rozmar, à Quemperven, arrondissement de Lannion.
  2. La garlantès est une guirlande de verdure et de fleurs que des voisins moqueurs tressent pour une jeune fille dont le galant attitré épouse une autre femme, ou réciproquement, pour un jeune homme dont la prétendue a convolé ailleurs. On la suspend d ordinaire, la nuit qui précède les bans, soit à un arbre proche de la maison, «oit au toit même de la demeure habitée par l’amoureux ou l’amoureuse