An ode digoret, ar biou, an oc’hen bras.
War eur linen renket, o bruched er yeot glas,
A beur en eur bignat, sioul, da c’horre ar prad ;
Hag al loened bihan, pep-hini dioc’h e oad,
A heuilh ar re gosa, evel ar vugale
O zadou, o mammou, pa grogont da vale.
Pa zavont o fennou, glizen war o muzell.
An aezen o koueza eus toullou o fronell.
E larfec’h, en o gloar, roue ha rouanez,
O paouez, eur pennad, e-tal dor o falez.
Dindan an oabl skedus, pa dosta da greiste,
Gwrezus eo an tommder : bras ha bihan neuze
E troad eur c’harz haleg a weler o c’hourvez
’Vit daskiriat goustad, e peoc’h gant ar vuhez ;
O lagad hunvreüs, kollet en o zonjou,
Al loened dirazo a zell ouz an nenvou.
E-keit-se, en disheol, eur paotr hanter-wisket,
Didog ha divotez, ouz ar c’hleuz astennet,
C’hoantek ha kalonek a zebr e damm bara…
Pegen eürus e oan pa rên ar pez a ra !
