Taervet loden — VII.
Aman e c’hellfen, eus ar ret, klozan an danevel (récit) eus ma beaj Londrez, penegwir n’am meus-hi grêt nemet evit mont da heuilh ar C’hendalc’h Eukaristik hag am eus laret penn da benn, eus ma gwellan, penôs ec’h ê bet kont gantan. Mes ma lenner, goude bean am heuilhet hen e-unan, na c’houlo ket, ’onn vat, chom en Londrez : bean am eus c’hoaz da gas anean war e giz da Vreiz-Vihan.
Bezet dinec’h : kement a hast am eus hag hen da zistrei d’ar gêr. Mes, pac’h omp bugale d’ar Frans, e fell d’imp, kent kwitât Londrez, mont d’ober eun dro betek an Espozision Gallo-Zôz, a zo digor aboe miz Even hag a chomo digor betek fin miz Here.
Skwiz-kaer, divi e oamp, ma c’henveajourien ha me, pa zistrojomp d’hon hotel ar zul d’abarde, an 13et a Wengolo, goude prozision an dud Iliz ha salud ar Zakramant. ’N eur arruout, e kemeris ar zaverez ha d’am c’hambr. « Hola Herri ! » emeon, goude bean digoret an nor. Eun tok fons hir war ma gwele, eur liviten hir e-pign ouz eur c’hrog ! Eur pikol valizen war ar leuren ! Ha ma zreo-me, pelac’h emaint ? Netra en gwel eus ar pez am moa lezet ar beure war an dôl hag e lec’h all. ’N eur digeri ar pres, e kavan memes tra eur roched, mouchouero ha lêro bet impliet ganin. Mes ma valizen, ma fapero, ma mantel, pelec’h emaint ? Ha me d’an traou dioustu evit goulen perak ec’h on bet dianeet (délogé), ha pelec’h eman ma zammigo treo. « Fe, otro, eme itron ar c’honcho, dre m’ho poa lezet ho tor dizalc’houe goude kreiste ha laket an alc’houe war ho kwele, e sonje ganimp e oac’h en sell da bartian hirie hag ec’h ê bet roet ho kambr d’eun all : kement a veajourien a goue warnomp an deio man ! — Ha, war bouez-se, e vo ret d’in mont da glask lojeiz elec’h all vit noz ? Ha pelec’h, pan eo leun kouch an hotelio dre-oll ? Hola ! hola ! ne vo ket kont evelse. Me am eus pêet an arôk ha pêet mat da Gouraterez Lubin evit bean lojet aman betek arc’hoaz d’an noz, ha ne vin ket dianeet evelse. Bean hon deus eun den hag a zoursi diouzimp en hano hon C’houratetez, ha hennez am difenno. » Ha me o yont da gât hon ambrouger ha da gontan d’ean ma doare. Kenkent ec’h a da barlanti gant ar reseverez ha dioustu e larer d’in e vin hadlaket en am c’hambr. « Epad koan, eme ma avokad, pa vo distro ar vevelien (bet e oant int ive o welet ar prozision), e vo lemet eus ho kambr ar sternaj a zo enni, hag e vo hadsavet enni ho treo c’hwi. Bezet dinec’h a-grenn. » Ha me o laret d’ean ’n eur c’hoarzin : « all right ! all right ! » (lennet ol raït). Ar girio ze a deu alies alies gant ar Zôzon pa o deve da laret : « mat ! mat ! »
Tremenet d’in ma c’halonad, ec’h an ouz tôl hag e koanian seder ’n eur gontan d’am amezeien an dro vil a zo bet c’hoariet d’in. Mes fin eo d’am anoaz, a drugare Doue.
Grêt ganimp ar gôzeaden a reomp bemnoz goude hon fred, ec’h an d’am c’hambr hag e kavan enni pep tra en e blas : dizamm ê ma spered da vat. Gwell a ze ’vit ma faour kêz izili : diskwizan a c’hellont ober o gwalc’h epad an noz, hag an de warlerc’h ec’h on abret kaer war droad, akwit ha gren (alerte).