’EN dé quet assès nepas pellat doh en occasioneu de labourat eit donnet de vout vertuus, ret é ou hlasque ; ret é profitein a nehai a p’en hum bresantant, hac en devout joé doh-t’hai, ha ret é ma vou er ré e oulen er muihan a vortificationeu e vou perpet er ré agréaplan demb ; rac m’émant er ré profitaplan eveit omp. Ne vou nitra diæs demb guet secour Doué, mar laquamp don én hun isprit er honsiderationeu a beré é han de gompse.
Er guetan é, éma en occasioneu moyandeu jaugeable, pé eveit laret gùel, ré necessær eit pratiquein er vertuïeu ; rac-cé a pe oulenner guet Doué er vertuïeu, é oulenner guetou par consequant er moyanteu d’en devout hæ ; petremant væn vehai er bedèn, hac hum zislaret vehai, tantein Doué vehai, pehani nen dès quet er gustum de rein er batiantæt hemp en trebilleu, nac en humilité hemp en disinour.
