« Ya, ya, barrek oun war ar micheriou-se. Mont a ran dioustu da welout. Kenavo, ha trugarez ».
« Kenavo, ha chañs vat ».
Ar gerc’heiz a oa deut naon dezi : mont a reas da besketa.
Alanig en doa naon abaoe pell-bras : mont a reas da glask labour.
Degemeret e voe er moulerez da skuba al leur-di ha da gempenn ar mekanikou.
Ar yaou e oa, ha war-dro div eur diouz an abardaez, ar mekanikou a dregerne hag a grene ganto an ti hag an diazezou betek an doenn. Alanig a wele ar mekanikou-se evit ar wech kenta, ha souezet e chome o welout penaos ez ae ar paper gwenn etre ar rodou hag e teue er-maez dre ar penn all, pleget ha moulet, ha graet anezañ eur gazetenn. Gwall nec’het e chomas avat, pa welas al labourerien o kemer eur gelaouenn, o tigeri anezi, hag o klevout unan anezo o lavarout kreñv :
« Selaouit holl, ma klevot eur pennad eus troiou kamm Alanig al louarn, Alanig al louarn besk… »
Hag e komzent etrezo.
« Pelec’h emañ bremañ Alanig ? »
« Feiz, n’ouzer ket ».
« O, kavet e vezo, rak eul louarn besk a vez gwelet a-bell… »
Alanig, pa glevas kemend-all, a danfoeltras e skubelenn n’ouzon ket e pelec’h, a lammas er porz hag ac’hano er straed. Buan e tegouezas er straed Siam, ha war-eeun d’an traoñ war-du ar pont bras, en eur redadenn, an arzed, ar bleizi, ha kalz loened gouez all war e lerc’h ».
