chomas alvaonet e-kreiz an ti, ha ne grede ket tostaat.
— Deuit tre, Izidor, ha kemerit perzh er gouel !
Izidor a dostaas, a daolas war an daol e voutailhad gwin—ardant hag e vara a zek lur, hag, hep rannañ komz, a droas kein hag en em dennas, goustad.
Ar Buorzh kozh a zirollas da c’hoarzhin.
— Un inosant deut da c’houlenn va merc’h ! Ha ! Ha ! Biskoazh kemend-all ! Kemener, setu aze ur chañson nevez da sevel war e vlev melen rodellet.
Mari, avat, a lavaras dezhañ :
— Tad, arabat c’hoarzhin.
Klevout a rejont botoù-koad Izidor o tasseniñ ur wech c’hoazh, pell, war vein an hent…
Miz goude, klouar an amzer ha laouen an oabl, Izidor, o tiwall ar saout e foenneg an hent bras, a welas tud an eured o tremen daou-ha—daou e-biou d’an toull-karr. Er penn kentañ, kazel ha kazel gant ar paotr-enor, Mari Buorzh a gerzhe seder ha dibikous.
Den ebet ne daolas ur sell er foenneg.
Ur pennadig goude, mouezh drant ar c’hleier a dregernas a-us da barkeier Kerevel, hag a skignas dre an oabl levenez hag eürusted an dud nevez.
Goude ma voe debret lein, Izidor a voe lavaret dezhañ gant e vamm mont d’ar bourk, Landremel, da brenañ ul lur kafe hag ur voutailhad hini kreñv kenkas e vije deut kerent, pedet d’an eured, da rentañ ur gweled dezho war an abardaez.
