Gwashañ tra a reas biskoazh pennhêrez ar Gili a voe, un abardaez hañv, pa lavaras da Izidor Lanuzel, eus Kerevel, en doa dent gwenn ha blev melen rodellet-kaer.
Izidor a oa — evel ma vez lavaret — ganet e penn diwezhañ ar sizhun, ha war meur a dra dister e chome dalc’het e spered, ha me ne oa ket gwenn e zent na rodellet-kaer e vlev, komzoù ar bennhêrez evelato a flouras e galon evel allazigoù.
Antronoz vintin eta, Izidor, war zigarez pourmen, a yeas betek ar Gili. Ne oa den er porzh d’ar mare-se eus an deiz. An dud a oa aet d’o labour hag an holl zorioù a oa serret kloz. O welout ur mevel o tont eus al leur gant ur bec’hiad plouz, Izidor a reas tro. Adkemeret en doa hent Kerevel pa zegouezhas gantañ Mari Buorzh, pennhêrez ar Gili, a oa o tont eus ar bourk.
Izidor a ruzias e zivougenn. Bale a reas war lez an hent.
— Te a zo bet o pourmen, Izidor ?
Izidor a vousc’hoarzhas hag a stouas e benn. E vuzelloù a lavaras : Ya, goustadig. Chomet e oa a-sav, troet ouzh he zu.
— Hag a nevez hiziv ? a c’houlennas pennhêrez ar Gili.
