An heol a bar war leurenn ar sal. Hogen, difenn a zo dezhañ sevel ; ne welo mui lagad an heol. A-boan ma klev ar mor ; ne welo mui mousc’hoarzh diniver an tonnoù.
« …ma ne glevi mouezh, ma ne weli dremm gour ebet, ma kolli flourenn da groc’hen… »
Digeriñ a ra ul lizher. Emañ e geneiled o c’hortoz skeudennoù Prometheus.
Echu int. Emañ aze, war an daol-noz, ar c’hoadoù engravet enno an Titan ereet.
Eñ avat, gant e gontell, o foeltras unan hag unan, hag en em lakaas da engraviñ, war an tu gin anezho, engravadurioù all.
« …ma ne glevi mouezh, ma ne weli dremm gour ebet, ma kolli flourenn da groc’hen… »
Ur mouch-avel a bourmen frondoù tomm ar maezioù en-dro d’ar gweleoù gwenn. Ar menezioù heoliet a zo seder. Delioù ledan ar maiz a c’hlaz an diribinoù. An oabl-hañv a zo re skedus evit e zaoulagad kizidik. An aer a zo ken boull ha ken sklintin, ma klev du-hont, pell, pell, mouezhioù lirzhin o c’hervel. Ur gup a c’hournij. Spurmantiñ a ra, war an uhel, takadoù gwenn : deñved dieub noz ha deiz, o vevañ el laezioù.
Deizioù a dremenas, ha nozioù kenedus. Edo peurechu an engravadurioù.
« Kresket en deus danvez mab-den. »
