Me n’emaoun ket o vont da chom amañ da selaou an abostol-se o sevel litaniou.
N’oc’h ket evit mont d’ar gêr : ho puoc’h a zo pennasket ouz tal an ti all.
Me he dibennasko.
Gwelit : an hentou a zo stanket gant kirri a-dreuz, ha diwallet gant archerien e-leiz.
Me a roio al lerenn d’ezi etre he divesker ken ma lammo dreist ar c’hleuz mar deo stanket an hent, pe e toullgofo an archerien a gavo dirazi. (Emañ an dud o vont kuit ; an archerien o tont.)
Penaos ? An dud o vont kuit ?
O ! n’emaomp ket ; ne daimp ket d’ar gêr hep hol loened.
Hep va viou.
Me n’oun ket evit chom hep lavikat va divesker pe kerkent, e vez maro va zreid hag e kouezan diouz va sav.
Grit eur pennadig bale war ar blasenn evit divoredi ho kwad ; arabat d’eoc’h, avat, mont da zistaga al loened.
