Ezhomm en doa aveliñ e benn, rak ne oa ket bet evit kousket berad e-pad an noz, rak pa serre ul lagad hag e klaske en em rentañ da gousket, e veze dihunet kerkent gant mouezh ur paotrig oc’h embann diwar e wezenn ludu an tantad. Ha goude embann al ludu, e kleve, e noz e gousk, an hevelep mouezh o hopal war-lerc’h al laer.
Yann a ziskennas betek an atredoù. Tennañ ’reas diwar ar bern ludu an taolennoù mein glas, hag e taolas en e douez loustoni ha moc’haj.
D’an oferenn-bred, Lan Ofret a daolas e bezh dek lur e plad an Anaon gant kement a drouz hag a lavaras ken herr : « Evit ludu Sant Yann ! » ma voe kavet an doare difeson gant an holl.
Ur vaouez kozh, en ur zistreiñ d’ar gêr, a c’hrozmolas etre he c’harvedoù dizantet :
— Kement a vrasoni ne zougo ket chañs dezhañ.
Ha ral a wech e vez ar gaou e genou ar re gozh.
Ur mintinvezh, Lan Ofret a demzas gant ludu santel an tantad, liorzhig ar bantenn ken treut an douar anezhi hag hini ur waremm lann. En ur zont d’ar gêr, e sac’h goullo gantañ war e skoaz, en em gavas gant Channig Vihan, hag e lavaras dezhi gant goaperezh :
— Gwelet e vo hag eñ e talvez ludu an tantad muioc’hik eget al luduoù all. Liorzhig ar bantenn am eus luduet gantañ, ha spi em eus e vo ennañ, er bloaz a zeu, louzeier druz da vreinañ.
Channig Vihan a respontas gant fae :
— Ma ne dalvez ket al ludu da unan, da unan
