— Alo ! eme mevel bras ar Runigoù, ar sonerien hiziv, a ranko mont mezv d’ar gêr.
Tin Ar Gouerou a dufas, war daroù al leurdi, e zaou wennegad butun sunet.
Anna, o tegouezhout er gêr, a welas war skaoñ ar gwele, hanter bleget, dilhad mezher he breur, ha, war an daol, an tog nevez gant e voulouzenn uhel hag ar bloug aour plaen.
Didrouz e oa porzh Pennavern. Er skiber hag el liorzhoù, e sarac’he an avel ; ar gwez evlec’h a vrañsigelle o skourroù uhel, melenet gant ar c’huzh-heol.
War-dro serr-noz, e tistroas Herve d’ar gêr.
— Oc’h ober un droad oc’h bet ? a c’houlennas he c’hoar digantañ.
— Ya ! Ar Mokaer en do ed brav, ar bloaz-mañ.
Herve a azezas ouzh taol.
Klevet e voe un den o vont e-biou en ur ganañ.
Tin ar Gouerou, mezv, war hent ar gêr.
— Skuizh oc’h, Herve ? eme Anna.
— A ! oah ! Mouezh Tin ar Gouerou a chomas berr e-kreiz un diskan.
— Anna, bleunioù ez eus en ti ?
— N’ eus ket, Herve ; perak ?
— A ! Me grede din e kleven en ti c’hwez vat bokedoù ar groaz.
Anna a sellas outañ.
— Gouelañ ’rit ? emezi.
Hag, evit ar wech kentañ en he buhez, Anna Bogion a bokas d’he breur.
