— « Da belec’h emaout o vont, Job ? »
— « Da genderc’hel gant an dic’harzh am eus boulc’het dec’h », a respontas eñ.
Kerkent, avat, Job a daolas ur sell war gorre an armel, hag e welas warni e falz ; ar falz villiget, disoñjet gantañ an deiz a-raok. Lugerniñ a rae barvenn ar falz nevez goulazhet, ha Job a soñje :
— « Gant ma n’eo bet gwelet gant den ! »
Allas !
Mamm Job a yeas war-eeun d’an armel, a bignas war ur gador hag a bakas ar falz.
— « Job », emezi, « an dic’harzh n’eo ket, sur, boulc’het start, rak ho falz a oa chomet war gorre an armel. It eta d’ar waremm hiziv ha boulc’hit an dic’harzh evit mat ! Ha, dreist-holl, na lavarit ket gevier d’ho mamm, rak ar mammoù a zo finoc’h c’hoazh eget o bugale, hag, abred pe ziwezhat e teuont atav da c’houzout ar wirionez ! »
Job a stouas e benn, mezhus.
— « Ha n’it ket da sistra ! » a lavaras dezhañ e vamm.
Lavarout a reas dezhañ c’hoazh p’edo Job o vont er-maez gant e falz war e vrec’h :
— « Job, un dra am eus da c’houlenn diganeoc’h, a-raok mont d’ho labour : daoust ha n’hoc’h eus ket klevet un trouz spontus en noz-mañ, war-du Kervetouz, ha, pelloc’h marteze, e Karreg-al-Louarn ? »
— « Nann ’vat, mamm, n’em eus klevet seurt ebet. »
