reas d’ezi neuze goulenn ma vije, da vihanan, digaset an hosti santel en he c’hampr, ma c’hellje he adori, eur wech c’hoaz, arôk mont eus ar bed-man.
Roët a oe d’ezi he goulenn ; mes pa oa ar beleg o poz an hosti gonsakret war eur c’horporal dispaket war he c’halon, an hosti-ze a dec’has eus e zorn hep bezan gwelet ken gant den, ha raktal Juliana a lôskas eur youc’haden : « Dulcis mi Jesus ! » « o ma Jezuz hegarat ! » emezi. Kerkent e tremenas, en eur ober eur mousc’hoarz henvel ouz hini an Ele.
Ar maro kaer-ze a zigouezas d’an 19 a viz gouere 1341. Pac’h ejod da lienan korf al leanez santel, e oe kavet roud an hosti en he c’hoste kle, ha warnan skeuden Hon Zalver stag ouz ar groaz.
War dôl ar Zakramant eman Jezuz-Krist, an hini n’eo ket bel sôtret an disteran, nag e gorf, nag e spered, nag e galon, gant fank ar pec’hed.
— Ha n’oc’h ket re droët gant ho korf ; n’oc’h eus ket klasket re e blijadur, grêt re dioutan, elec’h gourc’hemenn d’ezan ?
War dôl ar Zakramant eman Jezuz-Krist, an hini en deus bet plouz kraou Bethleem da wele kentan, ha koad kroaz Mene-Kalvar da wele divezan.
— Ha n’oc’h ket eus an dud-ze hag a vefe lavaret n’emaint war an douar-man nemet evit gwellât al loened zo en o chreier, pe evit rozellat aour en o fresou ?
Ha noc’h ket re droët war an dastum ? Eur servijer mat hag eur mestr fall eo an arc’hant.
War dôl ar Zakramant eman Jezuz-Krist, roue an nenv hag an douar, kuzet gantan bannou e c’hloar, en em izelaet en eun doare estlammus ; war ar groaz, ma ne welet ket Doue, e welet, da vihanan, an den. Aman ne weler na Doue na den ; kuzet int, an eil hag egile.
— Ha ne glasket ket a-wechou tennan lorc’h eus ho korf, eus ho spered, eus ho tanve, treo ha n’oc’h ket perc’hen, zoken, warneze ?
Ha tostaet laouen ouz an dôl zantel. Kaout a refet outi eun tanva « sancta prœlibatio » eus ar pred kaer a zo ôzet gant Doue, war dôl vras an nenv, hag e azezfomp outi gantan, gant ar zent ha gant an Ele, da virviken.
