boan, en gwirione, dilerc’han, ’vit he sellet, kouls koan, ha da bemp heur hanter e tiskennomp d’ar zal-da-dibri.
Eun dra iskiz a gavomp eno. War an daul, penn-da-benn e zo laket kareo koat, unan dirag pep debrer hag en pep-hini anê ar pez hon deuz ezom evit dibri : ar plajo, al loaio hag an treo-all : ar boutailho a zo en o gourve, skoliet a bep tu gant eur spoue. Evel-se na vo taulet na distaulet netra, daoust d’an daul da vranskellat gant al lestr.
Mes na dalvee ket ar boan kempenn an daul evel-se. Deut eo, ’n eun taul, an amzer da *habaskaat ha breman na zanter ket, koulz laret, a finvadenno. Lemel a rer eta ar violanso (evel-se a hanver ar stern a zo war an daul), ha prejan a reomp evel ar gwecho-all.
Goude koan e choman pell war ar pont, ’vel kalz a re-all, da zellet al loar o sevel a-uz da Gret : ru-tan eo, nemet eo sautret gant tammo melg, hag he *c’helc’h a zo reiz, nemet eo troc’het eun nebeudig war an tu deo tost d’ar kroec’h[sic], ’vel eun dorz vara voulc’het. ’Benn arc’hoaz ne vo ken ennan troc’h e-bed, rag arc’hoaz en em gav an daouzekved. Biskoaz na zo digoueet ganin gwelet al loar o sevel ken kaer, nemet digwener divezan. He sklerijen a zo distaulet gant ar mor ’vel gant eur mezelour : ken sioul eo an dour ha ken plen !
Nebeutoc’h c’hoaz evit an nozio-all e skwizan fenoz war ar pont. Pegement e vo kerse ganin brema-zouden santout tomder ar gabinen ! Koulskoude e tiskennan enni d’ar c’houlz ordinal ha tremen a ran enni eun nozvez vad.
