koz Marseilh da varc’hadourien a deu aman da hagwerzan ’nê
Evit Arabed ar Syri n’int ket re goz na re vil.
Biskoaz zoken marvad, n’o deuz ruilhet gwelloc’h evit na ruilhont aman : rag biskoaz n’euz bet staget oute kenkoulz kezek. Hon *joed Kerne, daoust d’ê da vean a *ouenn vad, n’o deuz ket kement a oad, a nerz hag a dan hag o deuz ar c’hezek arab. Bihan eo ar re-man ; danve, avad, a zo en o bruched ha dalc’h en o diouhar. Menel na fell d’ê gwech ebed ober : kentoc’h mervel !
Oh ! aman, en ru vraz Jaffa, eo brav d’ê jechan. Red eo zoken d’ar bautred-karr delc’hel anê, evit o harz da vont re vuhan. Rag tud a zo e-leiz o vont hag o tont, dreist-holl war leur ar marc’had a zo da dreuzan war he hed.
Tremen a reomp ive a-biou da balez rener kær ; heman ’zo karget gant Sultan Constantinopl d’urzan pep tra en kær hag er vro stag outi. Na laran ket, avad, ec’h eünfe an treo herve ar *gwir hag evit brasan mad an Arabed. Na glask ket zoken hen ober, nag heñ nag an Turked-all a zo pæet gant ar « Padishah » (pe « Sultan ») da bleal gant e zujidi, Pa laran « pæet », na laran ket marteze ar wirione, rag a-wejo eo re baour ar mestr ’vit rei o fæ d’e vevelien. Petra ’ra ar re-man neuze, renerien vraz ha renerien vihan, maltouterien ha soudarded ? Petra ? Netra, nemet kemer ar pez a blij d’ê e læc’h m’hen kavont ha bevan diwar goust ar re-all.
Setu perak, ar peurvuian, eo kazet an Turked gant tud ar vro-man.
