En amzer ma teue alies Jezuz hag e vamm santel da ober troiou-bale er vro-mañ, e oa o veva daou zenjentil yaouank : Nik ha Seven.
Nik a oa krog en e c’houezek vloaz, ha Seven ne oa c’hoaz nemet pevarzek.
Seven a gare an aotrou Doue hag ar beorien a zo bugale muia-karet an Aotrou. Ne chome ket pell e wenneien en e c’hodell. Nik avat ne roe nemet ar pez a ranke, ha marc’hata a rae c’hoaz zoken.
O zad a oa aet diganto, hag o mamm a soñjas kas anezo da flec’h da di eun eontr d’ezo a oa o chom e pell-bro. Eun devez eta, e roas bep a yalc’had, bep a vantell vouk ha bep al loen-kezek d’ezo ; hag an daou vugel ha mont, laouen o c’halon, da welout broiou nevez.
Hogen, en eur c’hroazhent, eur mintinvez, e kavjont en he c’hoazez e-tal eur groaz, eur vaouez kaez kuzet e fenn ganti en he zavañcher. Seven a reas d’e varc’h chom a-sav, hag heñ goulenn ouz ar baourez petra a rae d’ezi leñva. Hi a lavaras d’ezañ oc’h hirvoudi :
« Maro eo va mab diganin ! Ha bremañ eo red d’in mont da glask va zammig bara ! »
Seven a voe mantret ; met Nik, aet eun tammig larkoc’h, a hopas goap warnezañ.
« Ha kredi a ri ar pez a glevi gant kement klufan a gavi ?
