Hiviziken ne voe ket a-walc’h da Yann laerez nemet evit dastum hepken. Korfata a rae endra ’c’helle, me lavar d’eoc’h, ha dont a rae da veza eul lonker eus ar gwasa.
Eur wech e tistroas mezo-dall d’ar gêr, hag e vleje : « Gwin-ardant d’in ! »
« Gwin-ardant a faot d’in ? » eme ar wreg. « Gortoz ! Leiz da gof az pezo an dro-mañ ! »
Hag hi mont da gerc’hat eur voutailhad rom ha planta ennañ ken a yeas reut.
« Dizonet e vezi, loen vil a zo ac’hanout ! » emezi.
Astennet e oa Yann war al leur-di, heñvel-mik ouz eun den maro.
« Petra ’rin d’ezañ c’hoaz ? » eme ar wreg… « Ober aon d’ezañ, na petra ’ta ! Ha marteze ne evo ken. »
Hag hi ha kempenn eur chapel wenn hag eur gwele, eeun evel ma vije maro unan-bennak en ti. Hag e taolas Yann warnañ, e zaouarn kroaziet hag eur chapeled en dro d’e vizied. Neuze e yeas, en eur leñva, d’an tiez a-ziwardro :
« Deuit, » emezi, « da lavarout gras gant va fried. Krevet eo. Doue d’e bardono. »
Dont a eure eun dek maouez bennak war-dro ar varvskaon. Goulou koar a voe lakaet war elum ha dour benniget, gant eur bod beuz, en eur plad. Betek hanternoz e voe didrouz an traou, nemet e laoske Yann eur bramm bep an amzer.
« Diskarga a ra, » eme ar c’homaerezed, « met n’eus ket c’houez fall gantañ, evit c’hoaz da vihana. »
Neuze avat, e voe eur c’hoari-all. Yann a laoskas eur pez « Aou ! » hag a savas war e goazez. Spontet-holl (ha piou ne vije ket bet ?), e tec’has ar merc’hed kuit, mall warno, e c’hellit kredi.
« Petra ’zo, Annaig ? » eme Yann. « Goulou war elum amañ ? Me, gant va dilhad, war va gwele ? Eur plad gant eur bod beuz ennañ ? Petra ’zo eta ? »
« Me a soñje d’in e oac’h maro ? »
« Maro, me ? Ampart ha beo oun, war a gredan ! »
« E-giz eun den maro out bet digaset amañ, hag edon oc’h ober noz-veilh ganez. »
Strafuilhet e voe Yann gant an asavandenn a oa c’hoariet d’ezañ, hag e touas na evje banne hini kreñv ebet ken biken, morse.
Ne zalc’has ket d’e le, evel ma welot diwezatoc’h. Laerez
