« Trec’h d’in ne vezo den memes tra, nemet Ledan, mab roue Breiz-Izel. »
« Me eo hennez, » eme Ledan.
« Mar deo te eo, tenn va c’hleze kuit eus ar penngos-se. »
Ledan a denn ar c’hleze kuit, hag a droc’h gantañ e benn ouz an peulvan. E-unan avat e voe gloazet en e skoaz kleiz. Koantig a dap eul louzaouenn, a verv dour warni, hag e pare anezañ. Hogen, eur gleizenn a chomas.
Hag int d’ar gêr, da di an eontr, hag hemañ da Ledan :
« Va merc’h ac’h eus gounezet penn-kil-ha-troad ha d’it hepken e vezo. Warc’hoaz e tañvi ar soubenn amañ ha ma plij d’it e chomi amañ, ha perc’henn ar vro e vezi. »
Ha Ledan da gavout Koantig.
« Ledan, » emezi, « setu gounezet va c’heniterv ganez, ha digoret ac’h eus hent ar gêr d’in en eur laza an tri beulvan. Da drugarekaat ! Bremañ, warc’hoaz, e vezo roet soubenn d’it da dañva gant va eontr. Ha ma kavez mat anezi e chomi amañ. »
« Ha te ? »
« Me a yelo d’ar gér da leñva da viken, rak d’it eo va c’halon. »
« Va hini-me, Koantig, n’eo ket d’az keniterv eo ; d’it hepken eo hag e vezo. »
« O ! va Ledan ger ! »
Hag e pokont an eil d’egile.
« Petra ’rin eus ar soubenn ’ta neuze ? » eme Ledan.
« Teir gwech e vezo goulennet ouzit hag hen eo mat. An diou dro genta, te a lavaro ya : kement-se a ri evit ober plijadur d’an eontr ha d’e verc’h. D’an deirvet avat e vezo ret d’it lavarout n’eo ket, pe chom amañ a ranki. »
Antronoz-vintin, Leda da dañva ar soubenn.
« Mab roue Breiz-Izel, ha gwelloc’h ac’h eus bet morse ? »
« N’em eus ket. »
« Mab roue Breiz-Izel, ha gwelloc’h ac’h eus bet morse ? »
« N’em eus ket. »
N’en deus ket kredet Ledan lavarout « eo » goude beza lavaret « nann » diou wech.
Hag heñ da gavout e Goantig : dindan furm eur vran zu e kav anezi.
« O ! va C’hoantig ! petra out deuet da veza ? »
« Te ac’h eus lavaret e oa mat ar boued amañ, ha bremañ va c’heniterv a vezo da bried. »
