« Deomp ac’halen bremañ rak, peogwir emaout ganin, eo kerkoulz d’it dont da welout va zi. »
« Memes tra, » eme Guñv.
Digouezet er vered, e sav ar spes eur maen bras hag a zo dindan e wezenn.
« Deus war va lerc’h, Kuñv, » emezañ.
Gant eun diri e tiskennont, eun nor a zigor, ha setu int tre. Eun niver bras a dud a zo eno, ha Kuñv a anavez meur a hini, maro en e geriadenn. Hag int d’ezañ :
« Pegeit ’zo abaoe ma ’z out maro, Kuñv ? »
« Maro ! Me n’oun ket maro me. »
« Goap a fell d’it ober ouzomp : den beo ebet ne zeu amañ morse. »
« Lez ar re-ze, Kuñv, » eme ar spes. « Maro n’out ket, sur, hag e-pad meur a vloavez e vevi c’hoaz. Deus larkoc’h. »
Pelloc’h, setu eur gambr kaer. War eun tron, eur vaouez a zo azezet.
« Sell, » eme Guñv, « Rouanez Goezeg eo. »
« Ya, » eme ar spes, « ar rouanez a vez trec’h a vez gwreg d’in… Alo ! poent eo d’it mont d’ar gêr. Dal amañ eur pod bihan. P’ az pezo ezomm boued, sko tri daol war ar golo en eur lavarout : Mezur hag evaj ha, kerkent, e vezo dirazout bevañs ha boeson. Arabat d’it na rei na presta da bod da zen ebet : ne rofe seurt da c’houde… Dal ar c’houitell—mañ ivez : p’ az pezo ezomm skoazell, c’houez enni, ha sikouret e vezi. Na ro anezi da zen kennebeut. »
Hag ar spes a gas Kuñv war an hent.
« Kenavo, Kuñv. Bez mut war ar pez ac’h eus gwelet en noz-mañ. »
« Hag e vezin, hag ho trugarekaat. »
Ha Kuñv d’ar gêr.
P’ az eo digouezet Kuñv en e di, e wreg a c’houlenn outañ :
« Pelec’h out bet en noz-mañ ? »
« N’em eus ket kollet va amzer, e c’hellez kredi. »
Hag heñ ha lakaat e bod bihan war an daol, skei tri daol warnezañ en eur lavarout : Mezur hag evaj. Ha raktal, setu boued ha boeson n’eus forz pegement.
Dibri a ra, hag e wreg ha Nora vihan ivez. Debret leiz o c’hof ganto, Kuñv a laka ar golo war ar pod, ha mat pell ’zo.
« Ha neuze, » emezañ d’e wreg, « Nora ne vezo ket dall
