Hag int a stag d’al labour. Gant an delienn genta eus ar gaolenn e reont eur chupenn vleuniet ; gant an eil delienn eur jiletenn ; diou zelienn n’int ket re evit ober eur bragou giz Goezeg ; gant kalon ar gaolenn e ront eun tog bidoul hag an dreujenn a zeu da veza eur re-voutou.
Ma oa Rozenn eur rozenn goant, gant he dilhad-plac’h, ez eo bremañ eur paotr yaouank dispar.
Hag hi da trugarekaat ar c’hornandon ; hag he labous a nij, hi war e gein, betek an enezenn. Eno e ya al labous da vaz adarre.
Rozenn a gav ar vag a zo par d’eun alarc’h. Mont a ra enni hag e tigouez e palez ar wrac’h.
Pa wel houmañ eun den yaouank ker kaer hag an heol, e chom sabaturet naet.
« Setu ar paotr brava a voe morse dirak va lagad, » emezi outi he-unan. « Karout a rin anezañ ouspenn teir gwech tri devez. »
Hag hi d’ober flourig da Rozenn o rei d’ezi an anoiou an dousa : va mignonig, va c’haredig, va c’halon, ha me ’oar me ? Hag e ped anezi da leina ganti.
« Ober a-walc’h, » eme Rozenn.
Hag int d’ar sal. Eno, Rozenn a gav koñtell Houarn. He c’hemerout a ra.
« Marteze e talvezo d’in. » emezi.
Ha goude beze debret hag evet, hi d’al liorz gant ar wrac’h. Houmañ a ziskouez tout he zraou kaer d’ezi : al leton, leun a vleuniou c’houez vat, ar gwaziou-dour arc’hantet, ha dreist-holl al lenn, pesked aour dre vern enni.
Ar re-mañ a zo ker brao ma chom bamet Rozenn da sellout outo.
Ar wrac’h, pa wel anezi ken estlammet, a c’houlenn outi hag heñ ne garfe ket chom atao ganto.
« Memes tra avat ! » eme Rozenn.
« Kemerout a rez ac’hanoun da bried neuze ? » eme ar wrac’h.
« A galon vat. Da c’hortoz hon eured, ro d’in da roued ma c’hellin pesketa unan eus ar loenedigou brao-mañ. »
Ar wrac’h, ken dinec’h ha tra, a ro dioustu he roued dir da Rozenn en eur lavarout :
« Gwelomp petra ’dapo koanta pesketaer a voe biskoaz. »
« Me ’dapo an diaoul ! » eme Rozenn o teurel ar roued
