— Anna, c’hoarik paour, ne velez den o tont ?
— Ne velan nemet an hent o poultrenna hag ar glazvez o lintra.
— Diskenn a ri pe me bigno ? a grie Baro-Bleun.
— Gortoz eun tammik c’hoaz pried : bea meuz daou c’helc’h aour da lakaat war va divrec’h.
— Allo! hast affo, rag me ne meuz ket amzer.
— Anna, c’hoarik karantezus, ne velaz ket a dud o tont ?
— Ne velan nemet ar boultren skubet a bell gant avel ar meaziou.
— Eur vech c’hoaz, diskenn a ri pe me bigno ? eme Baro-Bleun.
— Ah ! mar plij, a lare ar c’hregik, gortoz, ne meuz mui nemet va c’hoef da deuler war va fenn. E moun o vont dostu.
Ha spouronnet holl, a lavare d’he c’hoar :
— Anna geaz, na velaz den o tont c’hoaz ?
— Eo da, eme he c’hoar, gwelet a ran duhont pell, daou gavalier o tont d’an daou lam ru.
En traon, Baro-Bleun a grie evel eun egaret.
— Emon o vont, eme e vreg. Ah ! ankoueat e meuz va goalen aour. Hag e lavare c’hoaz :
— Anna, daoust a dond a reont var zu ama ?
— Ia, eme he c’hoar, emaint tost. Ober a ran sin d’ezo da zont buan.
Koulskoude, en traon, Baro-Bleun a egare hag a grie gant eur vouez trubuillus. Ar c’hreg paour a grene deuz he holl izili. Aon he doa na binje en he c’hambr. « Emoun o vont, a lavare, emoun o vont. » Hag a skoe gant he boutou meur a wech war ar memez delez, evit diskuez ec’h en em haste,
— Hast founnuz, eme Baro-Bleun, me ne meuz ket amzer.
Pa erruaz pelloc’h en traon an deleziou, e oa drouk-livet holl. Krena rea evel eur bern-deillou. Ne doa chenchet tam dillad a-bed, rag en he zroublien ne ouie ket kalz petra rea.
— Gaouiadez, treitourez, eme Baro-Bleun. Er c’hiz-se e peuz va zromplet bepred. Mez ne dal tam ar boan beza daleet. Brema e varvi.
— Pardonit Aotrou, emezhi.
Mez Baro-Bleun a oa dija prest e gontell vraz. E oa o vont d’he fourra en he c’houzoug, pa zigoraz trumm an nor. Daou vreur ar paour keaz maouez a lammaz er gampr, hag a dreujaz Baro-Bleun gant o c’hlezeier.
|
Neb a ia buan da heul e benn |
Doph an ti-all.
