Mar vennet, me mab, a pe guittehet er vuhé, bout lodêc ér pligeadurieu, én doustér a me marhue, ne laquet quet hou ponheur ér madeu ag er bed-men.
Revarhuein a varhue er-ré just. Chetui er béden a ra ol er grechénion. Mæs n’en dès chet calz a zispris er madeu ag er bed-men, hac en dès ou halon distag doh t’ai, èl m’en deoai er-ré just.
El lod muihan, deustou me mant groeit aveit en nean, ne chongeant meit én doar. A pe vou ret tehai quittat en doar, péh espérance ou devou-ind é heint d’en nean ?
Jesus ne rant lodêc én é vonheur én nean meit er-ré en dès groeit, durand ou buhé, ou bonheur ag é garanté.
Eurusset ur stad é hani en dén just, péhani, goudé ur vuhé a dantation hac a souffrance, en dès é goussiance tranquil ha direbreiche.
Durant ne ùéle er péhour, én ær ag é varhue, é Jesus meit ur Juge hemb truhé, en dén just ne ùéle én ou meit un tad læn a vadeleah.
Péhet en dès én é vuhé, marcé liés, marcé memb en dès groeit pehédeu bras ; mæs n’en dès chet gorteit en amzér ag er marhue eit gobér penigen.
