Aveid ur hristén mat ha pur a gouscianç,
Er momand dehuéhan ne zeli quet bout garw,
Rac guet gùir gonfianç,
Én é Grouéour er galw,
Ean e huél hemb dougeanç,
Er marw.
Er marw n’en dé quet d’emb un dra épouvantabl,
É ma bamdé dirac deulegad peb-unan ;
Er bed zou miserabl
Bet en ær dehuéhan ;
Arlerh joé véritabl
Én nean.
Allas ! n’hur bou enta nameit poén ar en doar,
En dé-hont vou er fin a hun tristedigueah ;
Dé e séhou hun dar,
Dé a salvedigueah,
E changeou hur glahar
É peah.
En dé-hont e dorrou el liameu cruel
Hun dalh staguet ér bed doh poénieu er vuhé ;
Hag en inean fidel
En dou hé liberté
De neigeal én ur sèl
Bet Doué.
Ol é omb ér bed-men èl én un noz tihoel,
Arlerh en dihoeldæd é ta sclærdér en nean
Ha madeu éternel :
Er marhue eit peb-unan
E daul er bed cruel
Ardran.
Aveid ur hristén mat, ô momand desirabl,
Mæs aveid ur péhour, ô terriplet vou-ean !
D’ur hristén véritabl
Ean e zigueor en nean,
D’ur péhour miserabl
En tan.
