Hag o furchal an douar, eun de en eus kavet
Eur goz-vedalen velget, eno pell oa kuzet ;
Gwalc’het ’n eus ar vedalen ; warni ’tizoloas :
’Neun tu ’skeuden ar Werc’hez, ’n tu-all skeuden ar groaz !
Neuze ’teuas ’n e spered eur zonj, sonj ar c’haeran :
Gwechall, ’mean, eur groaz aour a oa er barouz-man ;
Kroaz aour parouz Plouaret, siouaz, ’zo bet laeret,
’Met ar Fe, er c’halono, a welan ’zo chomet.
Setu ar vedalen-ze, ’n otro Stephan maro,
Roet d’an otro Bescond, misioner hon bro,
Kouean ’ra etre daouarn ha n’emaint ket e noaz,
Daouarn ’ray d’ei, a gredan, Juchan eun tammig c’hoaz !
Komz eus an otro Bescond a ve, sur, poan gollet,
Rak dre ar vro neus hini eveltan anveet,
Anveet ’vel prezeger ha poanier didamant,
Elech ma ve ’oar ober labour kement ha kant.
N’ho peus ket klewet ’nean meur a wech ’n hoc’h iliz,
Ha n’ho peus ket lavaret : Hennez kammet na skwiz ;
Pa ve eur gir o tont ’maez, ’kichen an toull dek all
A ve o voutan warnan, hag holl ’vont dishual.
Ha kaerat da Vrezoneg a ouve dispakan !
Nep hen klew a renk laret : Tremen mestr eo heman !
’N e c’heno ar brezoneg ’zo dous d’an diouskouarn,
Evel ma ’z eo ar voulouz hag ar zei d’ar daouarn.
E-keit ha ma ’n eus troet en-dro da Blouaret,
’Vel kure pe ’vel person, karante ’n eus kavet :
