reas c’hoaz eun taol c’houitell, daou daol, tri daol… netra, ha netra morse : an itron a oa maro-mat !…
An aotrou a chomas mantret, ha seul-vui ma ouie ne oa ket ar justis tener ouz ar vuntrerien, zoken evit ar vuntrerien furzod.
Ha klask kuzat ne dalveze ket : re a dud o doa gwelet, hag abret pe zivezat, hini pe hini a ziskuilhfe.
Setu ’ta ma teuas archerien da chadenna an aotrou kêz, hag, eiz deiz da c’houde, e voe krouget, evel ma oa ar c’hiz en amzer-ze.
… Eun niz d’ezan a deuas neuze da vestr d’ar C’hastell-C’houitell, — entent a rit breman perak e voe roet an hano-man d’ar maner. — Dioc’htu e poanias da walc’hi e hano eus ar vrud fall en doa chachet warnan e eontr ; ha ne voe ket diês d’ezan, o veza ma oa ker madelezus ha m’edo egile drouk ha diboell.
Eus e du, Yann an Inkin ne ankounac’heas morse e tle ar gwir binvidik beza aluzenner an Aotrou Doue. Beva a reas koz-koz gant Katellig e-touez eun tïad bugale, karet gant an holl dre ar C’hap.
Ha d’e heur diveza, sant Per a zigoras, sur a-walc’h, frank dor ar Baradoz d’e ene.
Ra ’z aimp holl d’e gaout du-ze, pep-hini d’e dro !
