III. Ean e vérit ol hur haranté, dré m’en dès anduret er marhue eid omb. — Ne zeliehemb quet temal é varhue d’er Juiffèd quement èl d’emb-ni, rac er vourreàuïon miliguet-cé n’en dint bet meit benhuêc d’hur péhedeu. Èl-cé me zeli-mé, eid me lod, hum sellèt quer cablus ag é varhue, èl pe vehé-mé me hunan en devehé reit dehou en dehuéhan taul, hag en devout eit-hou er memb grad èl pe vehé marhuet eid on me hunan. Gùir-é, ol en dud en dès secouret el lacat d’er marhue dré ou féhedeu ; mæs gùir erhoalh é ehué a pe n’em bezé quet mé bet groeit quement a béhedeu, n’en devezé quet ean anduret quement a zrougueu ; rac en anquin en dès taulet ar nehou me fallantéieu, e hellé é hunan el lacat de verhuel.
Un Doué péhani e souffr hag e Varhue : ché, ô me inean ! labour ha béhèd. Un Doué staguet doh er groéz ha goleit a hoaid : ché er péh en dès groeit men deourn. O me Salvér ! penaus é hellan-mé hoah cârein er péhèd, é huélèt ol en droug en dès taulet ar-n-oh ! O mab-dén ! compren erhat na kirreit é hès coustet de Zoué ! Crouéet en dès bet er bed dré ur gonz hemb quin ; mæs eid hun tennein ag er péhèd, é ma bet ret dehou huisein er goaid hag andur er marhue.
IV. Anfin Jesus-Chrouist e vérit hun hanàuedigueah vad dré er garanté en dès bet aveid omb. N’en dès chet brassoh caranté eit n’en dé rein é vuhé eid é amièd ; mæs ean en dès douguet er garanté pélloh, a p’en dès reit é vuhé eid é anemisèd. Ya, ni e oé ol anemisèd de Zoué ha bugalé a golér. Oh péh misericord ! merhuel èl-cé eit tud queah ! O Jesus ! kirreit en dès coustet d’oh me hârein, ha na péh quer bihan é coust d’ein-mé displige t’oh !
Caranté hur Salvér eid en dud e zou bet quer bras ha quer berhuidant, que n’en dès dén eit péhani n’en
