vlai en hi dès-hi bet er gonsolation de larèt, a pe daulé hé deulegad ar-n-oh, é oé hou calon tampl er Spered-Santel !... »
Ardro en ouaid a seitêc vlai er hroaidur-men e yeinnas doh er religion, hag abret goudé, ean e droas é gain gronce doh er sacremanteu. É vam, douguet ma oé perpet de vihuein èl gùir grechénès, ne chommas quet goal-bél hemb gùélèt ur changemant quen disconfortus eit-hi. Scontet é chongeal é vehé bet deit hé hroaidur de vout cablus ag ur péhèd bras benac, hi hum lacas de spi doh-t-hou hag e glasquas dizolein er péh e vehé bet caus dehou lezel é zevérieu a religion.
Ne hanté quet nehou fal gompagnoneah erbet, ne leiné quet ehué a livreu fal ; petra-oé enta, e laré-hi doh-t-hi é hunan ? Ne hellé quet cavouèt nitra. Anfin, sammet ag er galonad hi doé queméret, hi e yas de gavouèt hé fautr én ul léh a costè, hag inou, en dar é tarhein én hé deulegad, hi er pèd de larèt dehi perac en en dès-ean changet a fæçon de vihuein, perac n’en dé-ean mui gredus d’é religion. — Mæs, me mam, e lar-ean, souéhet doh é hleuèt, hui hum chagrin rai, attàu é on èl quênt, m’hou câr perpet guet er memb caranté. — Ah ! me hroaidur, e lar-hi, ne vennet quet gobér d’ein hanàouèt en em homprenet ; n’en dé quet ag hou caranté en hum glêmman... Mæs, hà Doué n’hum glêm quet-ean a han-oh ? ... Laret-t’ein a zevri, perac n’en d’oh quet mui é quevér en Eutru Doué er péh ma oh bet é raug. — Mæs, me mam ! ... — Hoah ur huéh, me mab, hui e larehé d’ein ur gueu mar caret ; mæs hà hui e hellehé larèt quen æz ur gueu d’hou cousciance ? A balamort de Zoué, a balamort d’er garanté e hoès aveid hou queah vam, hag e zeliet en devout aveid oh hou ç’hunan, laret-t’ein petra e zou én hou calon... — Er hroaidur-men, é zeulegad couéhet trema en doar, ne hel mui sannein-grik ; é galon e sail hag é zareu e rid a hèr... Anfin a p’er goulennet, em’ean, m’el larou d’oh, ne guhein quet nitra d’oh ! ne guhein quet nitra d’oh !
Disquet mad m’en d’on bet dré hou conzeu ha dré hou scùirieu, me mès câret er religion, me mès-hi bet
