I. Oh ! na splannet é huél en inean, a p’en da er marhue de chairrein deulegad er horv ! Hi e huél perac é oé reit er vuhé dehi, péh quer bras-é bet hé dalledigueah é vihuein hemb chongeal é Doué ; hi e hanàu penaus ol en treu ag er bed n’en dint meit fausoni ha trompereah, ha n’en dès bonheur nameit é cârein hag é chervigein en Eutru Doué. En ampeleur, hanhuet Séver, e laré é verhuel : « Me mès joeisset ag er ranteleah caërran ag er bed ; me zou bet er péh ma hel mab-dén bout ar en doar, ha ne chom guet-n-ein nitra e hellehé chervige d’ein ér stad é péhani é on. » Ur pab e laré, ur momand benac quênt é varhue : « Me mès bet alhuéieu er baraouis étré men deourn ; mæs gùel e vehé bet t’ein em bout alhuéieu ur houvand peur benac. »
A p’en dé tremeinet er vuhé, nezé en hum anquinér ag en dout manquet a hobér er péh e zelié bout bet groeit : mæs forh dehuéhat-é en dout anquin ag er péh e zou passet, a pe ne vér quet mui ér stad d’er reparein ! Péh ur maleur gùélèt é vér fariet a pe n’hellér mui donnèt ar é baseu, ha gùélèt en hur bé héliet ur fal vuhé, a pe ne vé quet mui a amzér de zifautein er péh e vé manquet !
Eit parrat doh anquinieu quer bras, chonget bermen ag en treu ag er bed, èl ma chongehet a nehai én ær ag er marhue. Péh avantage e za d’oh-hui ag ol er péh e hra méh ha confusion d’oh hinihue, e laré sant Paul d’er bobl a Rom ? Me houlen guet-n-oh er memb tra : petra e chom guet-n-oh-hui ag en ol treu bourrus-hont e oé d’hou crad ha de béré é oèh quen douguet ? Mèn é ma oueit er hrolleu, en hantisseu, en dibaucheu, er madeu, er faus pligeadurieu ag er vuhé doh péré é oé quer staguet hou calon ? Ne chom guet-n-oh a nehai nameit ur chonge, guet en anquin hou pout