Al laer bras a yoa astennet war e c’holc’hed, hogen n’oa ket kousket. Sevel a reas da zigemeret an hini a deue d’e welet.
Hep lavaret an distera tra a c’hellje seblantout eur rebech, an aotrou person a gomzas a Zoue, eus e vadelez hep muzul, eus e drugarez e-kenver ar bec’herien.
An torfetour a gavas iskis klevet komzou ker karantezus, rak n’oa ket boaz da gement-se. Gedal a rea, kredabl, e raje ar beleg rebechou c’houero d’ezan. Setu perak e sellas outan gant daoulagad sebezet p’e glevas o koms a bardon, a drugarez. Goude avat e lavaras ennan e-unan : « Petra ? ar beleg koz-ma, an den-ma am eus klasket laza hag am eus laeret, eo a deu brema da asten d’in an dourn evit sevel ac’hanoun dirak va daoulagad va-unan ! Dont a ra d’am frealzi pa ne dlie d’in nemet e valloz. O va Doue ! daoust ha gellout a rafe e vije c’hoaz eun drugarez bennak evidoun ? »
Hag epad ma lavare ar beleg e gomzou madelezus, ene ar pec’her a zeue da deneraat muioc’h-mui, a zigore frankoc’h-franka da zigemeret grasou an aotrou Doue, evel ma teu ar bokedou pep mintin da zispaka o deliennou evit tapout gliz an nenvou.
Ar zonj eus e vamm, kristenez vat, a zeuas da dreuzi e spered evel eun aezennig fresk en hanv a deu da drec’hi gwrez an deiz. Setu e zaoulagad leun a zaerou ; koueza a ra e-harz treid ar beleg, hag e lavar a-dreuz e c’hlac’har :
— « Ya, truez, trugarez evit eul laer hag eur muntrer ! »
— « Ac’hanta, va mignon, grit o kovesion… »
— « Pa gerot, va zad. »
Ober a eure e govesion. Ha pa lavaras ar pec’her
